Peg Entwistle – Hollywoodland i spadająca, gasnąca gwiazdka

Peg, a właściwie Lillian Millicent, urodziła się 1 lipca 1908 roku w Port Talbot w Walii. Od dzieciństwa interesowała się aktorstwem i marzyła, że zostanie sławna w Hollywood. Kiedy stała się nastolatką zaczęła występować w spektaklach teatralnych, jednak Lillian nie o to chodziło. Jej marzeniem było wielkie Hollywood, a jego realizację rozpoczęła od spotkań z elitą hollywoodzką i występów na Broadway’u. Wkrótce otrzymała kilka małych rólek, jednak nie przyniosły jej spodziewanego sukcesu i popularności.

W międzyczasie Peg wyszła za mąż, jednak małżeństwo nie było udane. Po roli w filmie Thirteen Women w roku 1932, popadła w depresję, zaczęła nadużywać alkoholu, wycofała się także z aktorstwa.

W piątek, 16 września 1932 roku Peg Entwistle wspięła się na szczyt litery „H” na wzgórzu Hollywood, na którym widniał napis HOLLYWOODLAND (później został zmieniony na HOLLYWOOD). Skoczyła z 9-metrowej litery mając przed sobą widok rozświetlonego miasta. Jej ciała trudno było odnaleźć. Udało się to dopiero dwóm detektywom dwa dni po znalezieniu na wzgórzu płaszcza i listu pożegnalnego Peg. Pisała w nim: Obawiam się, że jestem tchórzem. Przepraszam za wszystko. Gdybym zrobiła to dużo wcześniej, zaoszczędziłabym innym wiele bólu. P.E. Koroner badający jej ciało stwierdził, że przyczyną śmierci było roztrzaskanie miednicy. Uznał, że Peg umierała długo, w nieludzkich męczarniach.

Hollywood zażartował sobie z nieszczęsnej Peg. Dwa dni po odnalezieniu jej ciała, wujek otworzył adresowany do niej list: został wysłany dzień przed jej skokiem. Była to propozycja zagrania roli, o której Peg od jakiegoś czasu marzyła. Jej bohaterka w ostatnim akcie… miała popełnić samobójstwo…

Dzisiaj, Peg Etwistle bardziej niż z kilku ról, znana jest ze swojego spektakularnego samobójstwa. Wymarzony Hollywood bezlitośnie obszedł się z gwiazdką, której blask zgasł, zanim na dobre rozjaśniał.

Selena – śmierć z ręki „przyjaciółki”

Selena Quintanilla Perez urodziła się 16 kwietnia 1971 roku w Lake Jackson w Teksasie. Nie trafiła nigdy do Hollywood, jednak na podstawie jej życia nakręcono film. Nawet Hollywood nie napisałby takiego zakończenia życia młodej, amerykańsko-meksykańskiej piosenkarki.

Ojcem Seleny był muzyk, który nigdy nie odniósł oczekiwanego sukcesu. Dlatego swoje muzyczne pasje przelała na trójkę dzieci. Talent wokalny Seleny objawił się, gdy miała zaledwie 3 lata. Mając sześć lat śpiewała już w zespole po angielsku i hiszpańsku. Gdy miała 9 lat ojciec założył zespół Selena y Los Dinios, który grał w rodzinnej restauracji. Każdy, kto słyszał głos małej Seleny był pod jego wielkim wrażeniem i wróżył jej, że prędko zostanie gwiazdą, co się zresztą stało. Kiedy rodzinna restauracja zbankrutowała, zespół wyruszył w „trasę”, grając na weselach i chrzcinach. Selena wyznała potem, że śpiewała, aby zapewnić rodzinie jedzenie i pieniądze.

W 1984 roku Selena nagrała pierwsze piosenki, jednakże nie zostały one wydane. Jednak stawała się coraz popularniejsza. Zespół był cały czas w podróży, czego skutkiem były wyraźne braki w edukacji Seleny – szkołę rzuciła w wieku 8 lat. Jednak udało jej się później ukończyć korespondencyjnie szkołę średnią w Chicago.
W 1986 roku Selena nagrała swoją pierwszą płytę, Alpha, wiele koncertowała, a jej kariera wystartowała na dobre. Jej występy przyciągały coraz więcej ludzi, piosenki cieszyły się wielką popularnością. W większości ich twórcą był brat Seleny, Abraham II. W tym okresie powstała najsłynniejsza bodaj piosenka Como la flor.
W 1990 roku do zespołu dołączył Chris Perez. Selena i Chris szybko zakochali się w sobie, jednak kiedy ojciec dowiedział się o ich związku, wyrzucił Pereza z zespołu. Mimo to, 3 marca 1992 roku młodzi pobrali się, a ojciec musiał zaakceptować zięcia.

W 1990 roku do ojca Seleny zgłosiła się fanka, Yolanda Saldivar z pomysłem stworzenia fanklubu Seleny. Abraham chętnie na to przystał, a Yolanda stała się nie tylko przewodniczącą fanklubu, ale także najbliższą przyjaciółką Seleny. Przyszłość pokazała, że w show-biznesie nie można ufać nawet przyjaciołom…
Kariera Seleny rozwijała się w szalonym tempie, w 1993 roku otrzymała nagrodę Grammy dla najlepszego amerykańsko-meksykańskiego albumu za płytę Live, otworzyła też butik w Corpus Christi. Jej marzeniem było sprzedawanie odzieży i biżuterii, a projektowanie sprawiało jej wiele radości. Często występowała w kreacjach wymyślonych przez siebie. W styczniu 1995 roku otworzyła kolejny butik w San Antonio w Teksasie.
W lutym tego samego roku do Seleny dotarła wiadomość o kłopotach fanklubu. Fani żalili się, że pomimo wysłanych pieniędzy nie otrzymywali obiecanych gadżetów. Konta fanklubu były wyczyszczone z pieniędzy fanów. Za kradzieże odpowiedzialna była Yolanda. Zaginęły również różne dokumenty dotyczące działalności fanklubu. Selena postanowiła szybko rozmówić się z Yolandą. Jednak po spotkaniu Selena z mężem zorientowali się, że „przyjaciółka” nie dotrzymała danego słowa i nie oddała części dokumentów. Następnego dnia Selena ponownie spotkała się z nią w motelu, w którym Yolanda mieszkała. Panie posprzeczały się ze sobą, a kiedy Selena odwróciła się i zmierzała w kierunku drzwi, Yolanda wyciągnęła pistolet i strzeliła. Kula trafiła ją w plecy i wyleciała nad prawą piersią. Ranna Selena doczołgała się do hallu, wezwano karetkę, która zabrała piosenkarkę do szpitala. O godzinie 13:05 Selena zmarła.

W październiku 1995 roku sąd skazał Yolandę Saldivar za morderstwo na dożywocie.

W 1997 roku powstał film Selena, a w rolę piosenkarki wcieliła się Jennifer Lopez (więcej o filmie na: http://selena.filmweb.pl/). Dzięki niemu popularność Seleny wzrosła, a kasety i płyty z jej piosenkami nadal są wydawane i świetnie się sprzedają.

Johnny Depp - trudny początek

Johnny Depp urodził się w małym miasteczku w bardzo typowej amerykańskiej rodzinie. Jego ojciec był inżynierem matka zaś zajmowała się domem. Kiedy miał 7 lat przeprowadził się wraz z rodziną na Florydę. Kilka lat później jego rodzice rozwiedli się, co spowodowało u Johna załamanie nerwowe i skłoniło do szukania ukojenia w narkotykach. Stało się to przyczyną wyrzucenia Deppa ze szkoły. Postanowił wtedy zrobić karierę jako muzyk. Grał w około 15. różnych zespołach, z których największą sławą cieszyła się grupa pod nazwą "Kids". Wyruszyli nawet na wspólne tournee z legendarnym rockmanem Iggy Popem. Niestety po kilku latach zespół się rozpadł a Depp postanowił tym razem spróbować szczęścia jako aktor. Jego ówczesna żona Lori Allison zapoznała go z Nicolasem Cage, który załatwił mu rolę w horrorze "Koszmar z Ulicy Wiązów". Po ukończeniu szkoły aktorskiej w Los Angeles Depp został zaangażowany do jednej z mniejszych ról w obsypanym Oscarami filmie Olivera Stone'a "Pluton". Zwrócił na siebie uwagę producentów telewizyjnych i został zatrudniony do serialu "21 Jump Street". Rola detektywa Tommy'ego Hansona, którą tam grał przyniosła mu ogromną popularność i umożliwiła rozpoczęcie kariery na dużym ekranie. Wystąpił w filmie kontrowersyjnego reżysera Johna Watersa "Beksa" i w surrealistycznej baśni Tima Burtona "Edward Nożycoręki". Obie role zostały ocenione bardzo dobrze a Deppowi nadały status gwiazdy. Niestety jego kariera zawodowa była w tym okresie pełna skandali. W 1993 r. aktor River Phoenix zmarł z przedawkowania narkotyków w nocnym klubie Viper Room należącym do Deppa. Rok później Johnny został aresztowany za spowodowanie strat w wysokości 2.000 dolarów w hotelu na Manhattanie po kłótni ze swoją dziewczyną. Na szczęście był to przejściowy okres w jego życiu i dziś aktor wzbudza zainteresowanie prasy brukowej tylko częstymi zmianami towarzyszek swojego życia. Warto nadmienić, że były wśród nich takie sławy jak: Sherilynn Fenn, Jennifer Grey, czy super modelka Kate Moss. W 1996 r. Johnny Depp zakupił wspaniałą posiadłość, należącą wcześniej do niezapomnianego odtwórcy roli Drakuli Bela Lugosi i zamieszkuje tam obecnie wraz ze swoją kolejną narzeczoną, francuską piosenkarką Vanessą Paradise. W 1997 r. aktor zadebiutował jako reżyser filmem "Odważny" za który otrzymał Złotą Palmę w Cannes.

Mary Olsen i anorkesja...

Znowu pojawiły się podejrzenia, że Mary-Kate Olsen cierpi na anoreksję. Po tym, jak pokazała się na rozdaniu Złotych Globów w sukience odsłaniającej kościsty dekolt, wielokrotnie skomentowano jej wychudzoną sylwetkę. Mary-Kate wcale nie schudła – mówi obecna na imprezie rzeczniczka słynnych bliźniaczek – Robi wszystko, aby wyglądać i czuć się dobrze.Przypomnijmy, że Mary-Kate w 2004 roku zmagała się z anoreksją. Ta choroba ma to do siebie, że nie ma na nią lekarstwa. Potrzebna jest długotrwała terapia, na którą dziewczyna uczęszcza. Niektórzy mówią, że to przez makijaż i blond włosy wygląda ona na bardziej chudą, niż w rzeczywistości jest.

Lupe Velez-meksykańska gwiazda pragnąca zdobyć Hollywood

    

Była córką prostytutki. Kiedy miała 13 lat wyjechała do Teksasu w USA, aby żyć w klasztorze. Jednak nie udało jej się tam utrzymać, bo była rubaszna. Postanowiła zostać mistrzem w jeździe na łyżwach, ale plany się zmieniły.Ponieważ jej rodzinie nie wiodło się zbyt dobrze postanowiła wrócić do Meksyku i wspomóc rodzinę finansowo. Pracowała jako sprzedawczyni w sklepie za 4 dolary tygodniowo. Chodziła też na lekcje tańca.Zawsze fascynował  ją Hollywoodzki świat.Zazdrościła gwiazdom sławy i bogactwa.
Postanowiła więc zacząć życie w show biznesie. W 1924 roku jej kariera ruszyła. Występowała na scenach w Meksyku. Dwa lata potem wyemigrowała do Hollywood, gdzie została odkryta przez Hala Roacha, który dał jej rolę w filmie Z Flipem i Flapem. Potem zagrała w filmie z Douglasem Fairbanks’em i Mary Pickford. Grała w dramatach przez najbliższe 5 lat zanim zamieniła je na komedie.
W 1933 roku zagrała główną rolę w filmie Hot Pepper. Film ten pokazał jej wielki komediowy talent i pokazał światu jej żywotną osobowość. Była zachwycająca.
W 1934 roku zagrała w 3 kolejnych komediach. Znalazła się u szczytu popularności.
Poślubiła potem swą wielką miłość Johnnyego Weissmullera. Jednak ich małżeństwo trwało tylko 5 lat. Było ono bardzo burzliwe. Miała również romans z Garym Cooperem, który jednak nie chciał jej poślubić.
W 1943 roku jej kariera zaczęła podupadać. Wróciła do Meksyku z nadzieją otrzymania roli w filmie. Zagrała w filmie Nana. Podbudowana tym występem wróciła do USA i zagrała w swym ostatnim filmie Ladies Day.
W 1944 roku popełniła samobójstwo załamana kolejnym romansem, którego efektem była niechciana ciąża.Nie nadążała za Hollywoodzkim pośpiechem. Miała zaledwie 36 lat.

CIkaWOsTKi:

*Gdy popełniła samobójstwo była w ciąży. Ojcem dziecka był młody aktor Harold Raymond z którym miała romans.
*Zmarła w Beverly Hills, Los Angeles, Kalifornia, USA.
*Lupe samobójczą śmierć poniosła przez przedawkowanie leku o nazwie Seconal. Miała tylko 36 lat.
*Zmarła popełniając samobójstwo.
*Miała 152 cm wzrostu.

Historia kopciuszka skończyła się tragicznie.Hollywood okazało się żarłoczne i nieugięte.Tam nie ma miejsca na sentymenty i przyjaźnie.Zawsze umiera się samotnie...

Courtney Love – być jak Kurt

Courtney Michelle Love, a właściwie Courtney Michelle Harrison, urodziła się 9 czerwca 1962 roku w San Francisco w rodzinie irlandzko-żydowskiej. Od samego początku jej życie nie było łatwe. Rodzina Harrisonów rozpadła się, kiedy Courtney była mała. Matka wraz ze swoją kochanką oskarżyła ojca dziewczynki o podawanie jej LSD. Nigdy nie zostało mu to udowodnione, ale mała Courtney pozostała z matką. Nie była to jednak szczęśliwa decyzja – musiała żyć razem z matką i jej kolejnymi mężami i kochankami w hippisowskich komunach w Oregonie, ciągle zmieniając miejsce zamieszkania i szkoły. Trafiła także na terapię psychologiczną, na którą wysłana została z powodu kłopotów z matką i jej aktualnym mężem. Po psychoterapii trafiła do Nowej Zelandii, gdzie uczęszczała do szkoły dla dziewcząt – Nelson College for Girls. W czasie pobytu w internacie Courtney zaczęła pisać poezję, wysłała także podanie do Klubu Myszki Mickey. Została jednak odrzucona po tym, jak w wieku 12 lat przeczytała na antenie poemat Sylvii Plath.

W wieku 16 lat Courtney zerwała całkowicie kontakt z rodziną i na własną rękę rozpoczęła podróżę po Stanach Zjednoczonych, Anglii i Irlandii. W Europie zatrzymała się na dłużej u adopcyjnej rodziny swojej matki, później poznała muzyka, Juliana Cope’a i zamieszkała z nim.

Jej europejska podróż wkrótce się zakończyła i Courtney ostatecznie zamieszkała w Portland.Nadal interesowała się muzyką. Nie miała jednak pieniędzy i nie była w stanie się utrzymać, została więc striptizerką. Poznała muzyka rockowego, Rozza Rezabecka, swojego pierwszego poważnego chłopaka. Słynąca z publicznych zwierzeń na wszelkie tematy Courtney powiedziała później, że to nie z Rozzem straciła dziewictwo, lecz z innym chłopakiem, którego tak naprawdę nawet nie znała.

Muzyczna karierę Courtney zaczęła jako wokalistka Faith No More. Współpraca w zespole układała się świetnie, mimo trudnego charakteru liderki.
W 1987 roku, w wieku 22 lat, Courtney wróciła do Portland z nowym chłopakiem, Katem Bjellandem. Próbowali kilkakrotnie tworzyć nowego zespoły, jednak rozpadały się one po kolei. W tym czasie Courtney i Kat podobnie się ubierali i malowali. Ta charakteryzacja stała się ich symbolem rozpoznawczym. Ostatecznie Courtney założyła zespół Hole.

12 stycznia 1990 roku Courtney Love poznała Kurta Cobaina. Spotkali się w klubie w Oregonie i oboje byli liderami undergroundowych zespołów – żadne z nich nie było jeszcze sławne. Na początku Kurt odrzucał wyraźnie zaloty Courtney. Później powiedział jednak, że zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i wiedział, że chce spędzić z nią resztę życia. W trakcie powstawania drugiej płyty Nirvany, Nevermind, Courney mieszkała z dala od Kurta, spotkali się ponownie dopiero w maju 1991 roku na koncercie zespołu Butthole Suffers. W listopadzie 1991 roku Nirvana i Hole wyruszyli na wspólną trasę koncertową.

24 lutego 1992 roku Courtney i Kurt pobrali się na Hawajach. 6 miesięcy później, 18 sierpnia, na świat przyszła ich córka, Frances Bean Cobain.

8 kwietnia 1992 roku cztery dni przed ukazaniem się albumu Hole Live Through This, w ich domu w Seattle znaleziono ciało Kurta. W czasie pogrzebu Courtney odczytywała fragmenty pożegnalnego listu Cobaina, w histerii obrzucała go wyzwiskami i namawiała fanów do zaprzestania kupowania płyt Nirvany.

W czerwcu 1994 roku basistka Hole Kristen Plaff zmarła z przedawkowania heroiny. Dwa miesiące po śmierci Kurta Courtney spotkał kolejny cios, popadła w depresję. Znalazła jednak szybko nową basistkę i Hole wyruszył na trasę koncertową po Europie. Płyta Live Through This stała się hitem. Kolejna płyta Celebrity Skin również odniosła sukces.

Oprócz muzyki Courtney grała w filmach. Za rolę żony Larry’ego Flinta w filmie Miloša Formana The People vs. Larry Flint otrzymała Złoty Glob. W tym czasie związana była z Edwardem Nortonem, ich związek przetrwał bardzo długo, byli zaręczeni, jednak ostatecznie rozstali się.

Od 1996 roku Courtney kilkakrotnie przebywała w więzieniach i aresztach. 2 października 2003 roku została aresztowana w Los Angeles za włamanie się do domu jej aktualnego chłopaka. Policja odkryła, że była pod wpływem narkotyków. Zaledwie cztery godziny po aresztowaniu policja odwiozła Courtney do szpitala. Doznała ona wstrząsu spowodowanego przedawkowaniem narkotyków. Po wyjściu ze szpitala, a następnie więzienia okazało się, że Courtney ma poważne problemy z amerykańskim urzędem skarbowym. Straciła lwią część swojego majątku oraz pieniędzy odziedziczonych po Kurcie. Dodatkowo rozpoczęła się sprawa o odebranie jej praw rodzicielskich do córki Frances Bean, które w październiku 2003 roku straciła. 19 sierpnia 2005 roku sąd skierował ją na przymusowe 28-dniowe leczenie odwykowe. 3 lutego 2006 roku sąd zwolnił Courtney z aresztu domowego. Oświadczyła wtedy: Chciałabym bardzo podziękować sadowi, za nakazanie mi przymusowego leczenia. Pomogło mi to uporać się z problemem narkotykowym, który wciąż mam.

Courtney cały czas próbuje dogonić sławę jej zmarłego męża. Jednak Hole trudno jest dorównać Nirvanie, uważanej za legendę grunge’u. Mimo ciekawych utworów i wielu sukcesów zespołu Courtney, Hole nie jest zbyt kojarzonym zespołem poza Stanami. Należy jednak podziwiać ją za to, że nie stała się całkiem zależna od sławnego męża, chciała sama tworzyć i oddawać się sztuce, za którą uważa swoją muzykę. Jednak Hollywood nie trzyma kciuków za wdowę Cobain w trakcie jej nowej trasy koncertowej. Uważają ją za kolejną „czarną wdowę”, która chce zrobić karierę na nazwisku męża…

Layne Staley-"Spokój ducha jest daleko stąd"

Layne Thomas Staley urodził się 22 sierpnia, 1967 roku w Kirkland (stan Waszyngton). Jego dzieciństwo było raczej spokojne i dostatnie. Razem z dwoma siostrami wychowywał się w typowej rodzinie należącej do klasy średniej. Gdy miał siedem lat, jego rodzice rozwiedli się. Layne nie ma jednak z tego okresu złych wspomnień. Jak sam wspomina, był zbyt mały, aby zrozumieć, dlaczego jego ojca nie ma w domu. Jego rodzina była bardzo religijna. Wszyscy należeli do kościoła Scjentystów. Także i dla samego Staleya wiara była czymś ważnym.
Już jako dziecko okazywał talent muzyczny. Zaczął od gry na perkusji, ale po pewnym czasie (w liceum) postanowił spróbować swych sił jako wokalista. Marzył o sławie, a tą mogła mu przynieść wyłącznie pierwszoplanowa rola na scenie. "Pamiętam, że przeczytałem w jakiejś gazecie artykuł o rockowym gwiazdorze. Facet jeździł wielką limuzyną, brał kokainę i pozował do zdjęć z kociakiem przy każdym ramieniu. Pomyślałem, że też chcę tak żyć. Chciałem mieć to wszystko." Nie wiedział wówczas jak tragicznie to dla niego sie skończy.Jakiś czas później poznał Jerry'ego Cantrella, z którym założył glam metalowy zespół - Alice N' Chainz (perkusistą został Sean Kinney, basistą: Mike Starr). W 1987 roku zrezygnowali oni z glam-rockowego image'u i zmienili nazwę na Alice In Chains. Staley szybko wytworzył swój oryginalny styl, w którym słychać wpływy Ozzy'ego Osbourne'a, Alice Cooper'a, Jima Morrisona.
Pod koniec lat '80 AiC podpisali kontrakt z Columbia Records, a w 1990 roku pojawił się ich pierwszy album - "Facelift". Szybko rozpoczęli trasę koncertową, występując m.in. przed Iggy Popem. Do Europy przyjechali z Megadeth, grali też ze Slayerem, Anthraxem i Van Halen'em. Pozyskali fanów, ale dopiero singiel/teledysk "Man In The Box" sprawił że stali się sławni. Muzycy Alice In Chains zaczęli odczuwać, czym tak naprawdę jest popularność. Nagle okazało się, że to wymarzone przez nich życie rockowego gwiazdora ma też i pewne wady. "Do tej pory sława oznaczała dla mnie trzysta osób, które przyszły do klubu, żeby zobaczyć mój koncert" - skarżył się Layne. "Gdy codziennie naruszana jest twoja prywatność, forsa i popularność przestaje mieć dla ciebie jakiekolwiek znaczenie."
Pomimo sukcesu, sprawy nie miały się dobrze poza sceną. Nałóg heroinowy którego Layne nabawił się prawdopodobnie między 1990-1991 rokiem, pogłębiał się. Bezskutecznie próbował z nim walczyć. Kolejne odwyki i terapie nie przynosiły efektów.Sam wydawał się to mieć za sobą. W jednym z wywiadów powiedział: "Gdy zacząłem brać, przestałem być twórczy" - opowiadał potem. "Działałem jak robot. Na dodatek wszystkie moje lęki i problemy tylko się nasiliły. Tak zaczął się mój upadek. Dwa lata w piekle. Zaczęły się problemy. Pojawiły się nieporozumienia pomiędzy mną i chłopakami z zespołu. Kiedy bierzesz zamykasz się na wiele rzeczy. Nie dbasz praktycznie o nic. Jesteś tylko ty i heroina. Szczęśliwie nigdy nie zatraciłem swojej osobowości (...) Dlatego udało mi się wyjść z nałogu." Rozpoczął się cudowny okres w historii zespołu. Sława, sukcesy, morze nagród i wyróżnień (nagroda MTV za najlepszy teledysk do "Would?", platynowe i złote płyty). Obecność we wszystkich mediach, także w kultowym filmie "Singles". Świetnie przyjęte trasy koncertowe, wyprzedane do ostatniego miejsca. Jedna trasa skończona, jechali na następną, powracali do hoteli i wyruszali na inny kontynent. Tak przez ponad rok. Ciśnienie było ogromne. Pierwszy nie wytrzymał basista Mike Starr. Jego uzależnienie od heroiny sprawiło że opuścił zespół. Zastąpił go Mike Inez. Grupa wyruszyła w dalsze tournee. Po powrocie zarejestrowała materiał na kolejną płytę - minialbum "Jar Of Flies". Potwierdza tym samym swoją pozycję megagwiazdy rocka - płyta zadebiutowała na pierwszym miejscu Bilboardu.
"Pisałem o narkotykach i nie wydaje mi się, żebym był niebezpieczny czy nierozważny pisząc o nich. O to jak przebiegała ścieżka mojego myślenia: Kiedy spróbowałem narkotyków, były wspaniałe i pomagały mi przez lata, ale teraz obracają się przeciwko mnie - teraz przechodzę przez piekło i to jest koszmarne" - Wywiad dla Rolling Stone, 1996.

"Wiem, że jestem bliski śmierci", powiedział. "Zażywałem crack i heroinę przez lata. Nigdy nie chciałem aby moje życie skończyło się w ten sposób. Wiem, że nie mam już szans. Jest za późno. Nigdy nie chciałem, by media interesowały się tym pier******* nałogiem".
20 kwietnia jego ciało zostało odnalezione w domu, w Seattle. Zmarł w samotności 5 kwietnia 2002 roku, w 8 rocznicę śmierci Kurta Cobaina. Przyczyną zgonu było prawdopodobnie przedawkowanie "speedballs" - mieszaniny kokainy i heroiny.

Po otrzymaniu informacji o śmierci Layne'a, policja z Lynnwood poinformowała, że jest w posiadaniu nagrody Staleya - MTV Video Music Award. Statuetka prawdopodobnie została skradziona lub w inny sposób przywłaszczona. Ale Staley, z powodów które zabrał ze sobą do grobu, nigdy nie spróbował jej odzyskać...

Nicole Richie - impreza przede wszystkim

Nicole Richie (właściwie: Nicole Camille Escovedo, ur. 21 września 1981 w Berkeley, w Kalifornii), piosenkarka i aktorka amerykańska.
Jej biologicznymi rodzicami są były członek zespołu grającego z Lionelem Richie - Peter Escovedo i asystentka Lionela. Nicole w wieku trzech lat została nieformalnie adoptowana przez Lionela Richie i jego żonę Brendę. Sześć lat później adopcja została sformalizowana. Nicole do tej pory utrzymuje kontakty z biologiczną matką. Jej ojcem chrzestnym jest Michael Jackson.
W 2003 roku Nicole została aresztowana za posiadanie narkotyków (heroiny) i jazdę samochodem z nieważnym prawem jazdy. Została zmuszona do poddania się leczeniu odwykowemu. W tym samym roku telewizja telewizja Fox wyprodukowała program typu reality show pt. The Simple Life z udziałem Nicole i jej ówczesnej przyjaciółki Paris Hilton. Kolejne trzy edycje programu zagwarantowały Nicole wielką popularność. W 2006 roku została wydana książka obyczajowa autorstwa Nicole Richie pt. The Truth About Diamonds, występują w niej wątki zaczerpnięte z życia samej gwiazdy.
11 stycznia 2008 roku urodziła córeczkę, która otrzymała imiona: Harlow Winter Kate. Ojcem jest partner Nicole, Joel Madden z zespołu Good Charlotte.

Jamie Spears - w ślady siostry

"Byłam przerażona, kiedy odkryłam, że jestem w ciąży", przyznaje młodsza siostra Britney.Jamie Spears ma tylko 16 lat i na pewno straci rolę w programie "Zoey 101", gdzie gra zbuntowaną nastolatkę Zoey Brooks. Byc może będzie też samotną matką. Ojciec dziecka, 18- letni Casey Aldridge, zarzeka się , że nie zamierza uchylac się od odpowiedzialności, ale - zgodnie z prawem obowiązującym w Luizjanie- może trafic do więzienia za uprawianie seksu z nieletnią. Jamie już jednak ochłonęła z pierwszego szoku i jest dobrej mysli. Tym bardziej, że pomoc zaoferowała jej juz doświadczona w sprawach macierzyńskich Britney. Czy to jednak dobry wzór do naśladowania?

Miejmy nadzieję, że to pierwszy i ostatni wybryk Jamie. Nie chcemy ogląda przecież czegos co juz było.

Jimi Hendrix- Hey Joe...

Jimi Hendrix właściwie James Marshall Hendrix (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, w jego muzyce doszukać się można ściśle zakorzenionej muzyki bluesowej, na której się wychował, jazz rocka, oraz opartego na riffach hard rocka, którego jest jednym z prekursorów.

Będąc jeszcze nastolatkiem dostał gitarę od ojca, instrument ten kosztował 5$. Jimi był leworęczny, więc musiał instrument przystosować do swoich potrzeb. Hendrix był jednym z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych gitarzystów i w ogóle instrumentalistów rockowych. Wykonał krok milowy w sztuce gry na tym instrumencie, wypracował szereg unikalnych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej – między innymi bardzo kreatywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego, mocno przesterowanych wzmacniaczy oraz zastosowanie szeregu elektronicznych efektów gitarowych. Często też grał na niedokładnie nastrojonych gitarach, dlatego też jego gra bywała lekko fałszywa. Także i nosowy wokal miał tendencje do fałszowania.

Hendrix rozpoczął swą karierę muzyczną we wczesnych latach sześćdziesiątych jako ceniony muzyk studyjny. Nagrywał między innymi z Little Richardem, Kingiem Curtisem i Johnem Hammondem. Koncertował także w lokalnych klubach. W 1966 w czasie jednej ze swych wizyt w nowojorskim klubie bluesowym (Cafe Wha), dawny basista grupy The Animals, Chas Chandler, usłyszał grającego Hendriksa. Od razu zrozumiał, jaki potencjał drzemie w tym nieznanym instrumentaliście. Namówił go na przyjazd do Londynu i nagrywanie muzyki z nim samym jako producentem. W 1967 został wydany pierwszy album Hendriksa Are You Experienced?, który z dnia na dzień uczynił gitarzystę sławą na skalę światową. Album zawierał 11 utworów, z których większość, między innymi Purple Haze, Foxy Lady, Hey Joe^], Are You Experienced?, Manic Depresions czy The Wind Cries Mary, stała się standardami muzyki rockowej. W kolejnych trzech latach Hendrix wydał jeszcze dwa albumy Axis – Bold as Love i Electric Ladyland, na których znalazły się takie przeboje, jak Little Wing, Voodoo Chile, Spanish Castle Magic, All Along the Watchtower (cover piosenki Boba Dylana) czy Gypsy Eyes.

W całym okresie swej sławy intensywnie koncertował. Do historii szczególnie przeszły jego występy na Monterey Pop Festival w 1967 i na festiwalu w Woodstock w 1969. W szczególności ten pierwszy, uznawany za najwspanialszy happening w historii rocka, kiedy to Hendrix grał na gitarze za plecami, za głową i trącając struny zębami, a w czasie wykonywania Wild Thing podpalił swoją gitarę i roztrzaskał ją o scenę. Gitara płonąc ciągle grała w sprzężeniu zwrotnym. Drugi występ przeszedł do historii dzięki nowoczesnej, odbiegającej od przyjętych standardów adaptacji hymnu amerykańskiego – The Star Spangled Banner, który uważany jest za najoryginalniejszy happening przeciwko wojnie w Wietnamie. Podczas wykonywania utworu, Hendrix imitował za pomocą swego Stratocastera odgłosy helikopterów, wystrzałów i wybuchów, przeplatając je z oryginalną melodią hymnu.

W ostatnim okresie swej twórczości Hendrix zaczął zmieniać styl, zmierzając w stronę jazz rocka. W 1969 roku założył wraz z Billym Coxem i Buddym Milesem formację Band of Gypsys, która dała wspaniały koncert w hali Fillmore East (Nowy Jork). Niestety, wspaniale zapowiadającą się karierę przerwała niespodziewana śmierć. Hendrix zmarł 18 września 1970 wskutek komplikacji po zażyciu środków nasennych (barbiturany). Przyczyną śmierci było uduszenie się wymiocinami. Sekcja zwłok nie wykazała obecności heroiny, o której branie Hendrix był podejrzewany.

Hendrix zostawił po sobie tak dużo niepublikowanego materiału studyjnego i koncertowego, że jego spadkobiercy (ojciec artysty Al Hendrix i przyrodnia siostra Janie) zatrudnili specjalnego menedżera w celu uporządkowania spuścizny po wielkim gitarzyście. Wynikiem tego był szereg pośmiertnych albumów z muzyką Jimiego Hendriksa.

Przez magazyn Rolling Stone uznany został za najlepszego gitarzystę w historii. Oprócz Elvisa Presleya i grupy The Beatles jest otaczany największym hołdem spośród światowych muzyków. Organizowane są liczne koncerty upamiętniające jego pamięć (m.in. Thanks Jimi Festiwal organizowany przez Leszka Cichońskiego we Wrocławiu, na którym co roku bity jest rekord Guinessa polegającym na jaknajbardziej licznym wspólnym wykonaniu słynnego utworu Hey Joe).

Macaulay Culkin- bogaty dzieciak ze zmarnowanym życiem...

Bycie gwiazdą to ciężki kawałek chleba. Pod ciężarem sławy ugiął się niejeden dorosły, a wiele osób nie poradziło sobie z popularnością. Specjalne miejsce w tym świecie zajmują gwiazdy, które karierę rozpoczęły jeszcze jako dzieci. Tacy młodociani idole bardzo często za swoją karierę płacą ogromną cenę - tracą dzieciństwo, równowagę emocjonalną i szanse na normalny rozwój. Ich późniejsze życie to często pasmo osobistych niepowodzeń, alkohol, narkotyki i brak umiejętności poradzenia sobie w dorosłym życiu.

Przykładem jest znany wszystkim ‘Kevin sam w domu’, czyli Macaulay Culkin. Na ekranie zadebiutował jako siedmiolatek, w 1987 roku. Trzy lata później zagrał w słynnym przeboju familijnym "Kevin sam w domu" i błyskawicznie stał się najpopularniejszym dziecięcym aktorem w Hollywood. Do 1994 roku wystąpił łącznie w 14 filmach. Jako pierwsze dziecko w historii zainkasował za rolę kwotę przekraczającą milion dolarów. Pochodzący z wielodzietnej rodziny i "prowadzony" artystycznie przez ojca Macaulay zaprzyjaźnił się z Michaelem Jacksonem. Jednak po 1994 roku kariera Culkina wyhamowała. Jako siedemnastolatek ożenił się z aktorką Rachel Miner. Ich małżeństwo trwało niecałe 2 lata. Od połowy lat '90 o Culkinie prawie nie słychać. Wiadomo, że nadal gra w filmach, ale wszystkie przeszły bez echa. Aktor ma za sobą 12 operacji plastycznych z czego jedna się nie powiodła i na lewej nodze ma bliznę . Wchodził w kolizję z prawem z powodu posiadania narkotyków. Obecnie gdyby nie emitowany co święta ‘Kevin’ świat w ogóle zapomniałby, że ktoś taki istnieje...

Joan Crawford- życie od roli do roli...

Joan Crawford (wł. Lucille Fay LeSueur, ur. 23 marca 1904 w San Antonio, zm. 10 maja 1977) – amerykańska aktorka.Urodziła się 23 marca 1904 w San Antonio w Teksasie. Jej rodzice rozwiedli się zanim przyszła na świat. Miała aż 3 ojczymów. Aby opłacić czesne za szkołę pracowała w pralni.Mając 19 lat wygrała konkurs taneczny, a w 1925 wybrała się do Hollywood. W drugiej swojej produkcji jej nazwisko brzmiało Joan Crawford. Za tytułową rolę Mildred Pierce dostała jedynego Oscara. Potem otrzymała jeszcze 2 nominacje. Jednak jej kariera nie posuwała się do przodu. Joan powróciła filmem "Co się zdarzyło Baby Jane?", za którą dostała nominację do BAFTA. Partnerowała jej Bette Davis, inna zapomniana nieco wówczas gwiazda Hollywood lat 30., z którą Joan szczerze się nie lubiła. Zrezygnowała stopniowo z kariery i pogrążyła się w uzależnieniu od alkoholu. W swoim testamencie zapisała dosyć mało pieniędzy dla swoich dzieci, swoją decyzję umotywowała: "[...] z dobrze znanych im powodów [...]". Zmarła 10 maja 1977 na raka.

Michelle Williams- walcząc z bólem...

Po niespodziewanej i tragicznej śmierci Heatha Ledgera, zaręczona niegdyś z aktorem Michelle Williams odcięła się od świata i pogrążyła w żałobie. Przez ostatnie 4 miesiące aktorka nie wychodziła z domu, w którym w otoczeniu rodziny opłakiwała stratę ojca jej małej córeczki.

Odejście Heatha załamało Michelle, która musiała poddać się leczeniu, aby uporać się z bólem i lękami. Szum medialny wokół tragedii dodatkowo ranił Williams, która pragnęła spokoju. Dopiero w trakcie festiwalu w Cannes Williams po raz pierwszy od miesięcy pojawiła się publicznie. Aktorka, ubrana w zwiewną białą sukienkę, wyglądała na zmęczoną i nadal nieco przygaszoną. Jednak jej obecność na uroczystym otwarciu festiwalu to znak, że powoli powraca do formy.

Zakończyłam żałobę. Nigdy nie pogodzę się z utratą Heatha, ale teraz muszę żyć dla mojej córeczki. Matylda jest całym moim światem – powiedziała Michelle w trakcie gali.

Niestety, takie właśnie jest Hollywood, nawet ze śmierci drugiego,bliskiego człowieka zrobi szum i medialną sensację...

Marlon Brando- 'W tramwaju zwanym pożądaniem'...

Marlon Brando (dla bliskich "Bud", ur. 3 kwietnia 1924 w Omaha, Nebraska, zm. 1 lipca 2004 w Los Angeles) – amerykański aktor, znany przede wszystkim z ról w takich filmach jak Tramwaj zwany pożądaniem, Na nabrzeżach, Dziki, Ojciec chrzestny (prawdopodobnie jego najbardziej rozpoznawalna rola) czy Czas Apokalipsy. Wyreżyserował też western Dwa oblicza zemsty, w którym sam zagrał.

Uważany jest za jednego z najwybitniejszych aktorów amerykańskich. Brando wypracował własny styl gry aktorskiej, oparty na systemie Stanisławskiego. Grał główne role w dramatach, komediach i westernach, gdzie zwykle wcielał się w postaci zbuntowanych bohaterów o skomplikowanej psychice. Jego styl aktorski miał wpływ na takich aktorów jak James Dean, Paul Newman czy Robert De Niro.

Jego życie prywatne było burzliwe. Córka popełniła samobójstwo, syn trafił do więzienia za morderstwo, a Brando miał problemy z nałogiem alkoholowym. W biografii The Only Contender wydanej w 1976 roku otwarcie przyznał się do biseksualizmu, pisząc: Jak wielu mężczyzn miałem doświadczenia homoseksualne, i nie wstydzę się tego. Orientacja Brando jaśnie sprecyzowana została na portalu NNDB^[1].

Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, m.in. dwóch Oscarów (oprócz tego zdobył jeszcze sześć nominacji) – za Ojca chrzestnego i Na nabrzeżach.

W 1973 roku odmówił przyjęcia Oscara za Ojca chrzestnego na znak protestu przeciwko dyskryminacji Indian i ich fałszywemu przedstawianiu w westernach oraz w geście poparcia dla Indian z Ruchu Indian Amerykańskich okupujących Wounded Knee w rezerwacie Pine Ridge. Zamiast niego na scenę wyszła młoda Indianka Sacheen Littlefeather (Maria Cruz), która w jego imieniu odmówiła przyjęcia nagrody oraz wyjaśniła tego powody (Brando wspierał potem m.in. przywódcę okupacji Dennisa Banksa).

Oprócz nagród prestiżowych ma na swoim koncie także Złotą Malinę za rolę w filmie Wyspa doktora Moreau oraz dwie nominacje – za Wzór i Kolumba odkrywcę.

George Harrison- sława potrafi zabijać...

George Harrison (ur. 25 lutego 1943 w Liverpoolu, zm. 29 listopada 2001 w Los Angeles w Kalifornii) – angielski muzyk i kompozytor muzyki rockowej. Członek słynnego zespołu muzycznego The Beatles, po którego rozwiązaniu kontynuował karierę muzyczną zarówno jako solista, jak i współzałożyciel Traveling Wilburys. Od końca lat 70. do początku lat 90. aktywnie działał jako producent filmowy - założona przez niego i jego ówczesnego menadżera, Denisa O'Briana, firma HandMade Films wyprodukowała między innymi takie filmy, jak: Żywot Briana Monty Pythona, "Bandyci czasu" 1981 i "Brazil" 1982 Terry'ego Gilliama oraz "Niespodziankę z Szanghaju" z Seanem Pennem i Madonną. Jego bliskimi przyjaciółmi byli m.in. Eric Clapton, Jon Lord i Joe Brown.

Miał dwie żony, Pattie Boyd i Olivię Trinidad Arias. Ze związku z Olivią miał swojego jedynego syna, Dhaniego. Był wegetarianinem. Już w młodym wieku George Harrison sam się nauczył dobrze grać na gitarze. Dzięki spotkaniu z kolegą szkolnym Paulem McCartneyem, w 1958 w wieku zaledwie 15 lat dołączył w roli gitarzysty do zespołu The Quarry Men, przekształconego wkrótce w The Beatles. Współpracował on także z innymi muzykami, m.in. z Ericem Claptonem, Bobem Dylanem oraz Ravi Shankarem. Wyrażał szczególnie duże zainteresowanie muzyką, filozofią i religią hinduską; jego zasługą była popularyzacja ich w latach 60. na Zachodzie, które wywarły duży wpływ na ruch hipisów. W zespole The Beatles, George był najlepszym instrumentalistą, przede wszystkim grał na gitarze prowadzącej, wprowadził też hinduski sitar do muzyki popularnej (piosenka "Norwegian Wood [This bird has flown]"). Autorsko pozostawał jednak w cieniu kierującego zespołem duetu Lennon-McCartney, toteż niewiele kompozycji George'a weszło do repertuaru zespołu (w sumie - 22 własne kompozycje na ponad 200 utworów zespołu). Utworami, które można było usłyszeć na płytach zespołu, były między innymi "Don't Bother me", sarkastyczny "Taxman" (niekiedy uznawana za pierwszą piosenkę antyrządową), orientalne "Within You Without You", antymieszczański manifest w "Piggies", "While my guitar gently weeps", "Here Comes the Sun" czy najsłynniejszy przebój Harrisona "Something", będącym drugim po "Yesterday" utworem Beatlesów, najczęściej nagrywanym przez innych wykonawców (Joe Cocker, Frank Sinatra, Shirley Bassey). Jeszcze za czasów Beatlesów, Harrison wydał dwie płyty solowe. Pierwsza z nich Woderwall Music 1968 była płytą instrumentalną, stanowiącą ścieżkę dźwiękową do filmu "Wonderwall" w reżyserii Joe Masotta. Na albumie znalazła się muzyka indyjska, lecz także nawiązania do country oraz psychodeliczny rock. Kolejnym wydawnictwem była mocno eksperymentalna płyta "Electronic Sound" 1969. Po rozpadzie Beatlesów w 1970, zadebiutował solowo trzypłytowym albumem All Things Must Pass, entuzjastycznie przyjętym przez krytykę i publiczność. Największym przebojem z tego albumu (jak i w całej solowej twórczości George'a) był My Sweet Lord, aczkolwiek Harrison przegrał później dotyczący tego utworu proces o plagiat kilku nut z piosenki żeńskiego zespołu lat 60. The Chiffons - "He's So Fine"; sąd przyjął możliwość nieświadomego plagiatu. Komentarzem do tej przykrej historii była sarkastyczna piosenka "This Song" z albumu Thirty Three & 1/3 (1976), w której gościnnie wystąpił Eric Idle z grupy Monty Python. Towarzyszył jej teledysk, którego akcja toczyła się na sali sądowej (sędzia prowadził rozprawę ze słuchawkami na uszach, sprawiedliwość nosiła przepaskę na oczach, etc.)

Harrison był inicjatorem idei charytatywnych koncertów rockowych, organizując w Nowym Jorku specjalny koncert dla głodującego Bangladeszu, 1 sierpnia 1971. Za pośrednictwem tego koncertu Harrison zebrał w sumie 15 milionów dolarów. Dokumentujący to wydarzenie album (wszystkie dochody z niego przeznaczone zostały przeznaczone na pomoc dla mieszkańców tego kraju) został nagrodzony Grammy.

W dalszych latach Harrison prowadził, ze zmiennym powodzeniem, karierę solową. Drugi studyjny album, Living in the Material World z 1973 przez pięć tygodni okupywał pierwsze miejsce na liście Billboardu, zaś singel "Give Me Love (Give Me Peace on Earth)" stał się drugim solowym numerem 1 Harrisona w Stanach Zjednoczonych. Jednakże już kolejny album, "Dark Horse" (1974), choć umiarkowanie popularny w USA, przepadł na brytyjskich listach przebojów. W tym samym roku, jako pierwszy z Beatlesów odbył tournee po USA i Kanadzie, wraz z Ravi Shankarem, które - pomimo wyprzedanych biletów - nie było jednak udane (głównie z powodu nienajlepszej formy wokalnej artysty: krytycy przemianowali zarówno album, jak i towarzyszącą mu trasę koncertową z "Dark Horse" na "Dark Hoarse", co można przetłumaczyć jako "Mroczne Chrypienie" - muzyk miał wówczas kłopoty z gardłem). Harrison, najbardziej spośród pozostałych członków zespołu The Beatles, podchodził ironicznie do kultu Wielkiej Czwórki, czego przykładem może być umieszczenie na swoim kolejnym albumie "Extra Texture (Read All About It)" 1975 piosenki nawiązującej do jednej z jego najbardziej znanej kompozycji, pochodzącej z okresu kiedy był Beatlesem - "While My Guitar Gently Weeps". Jej sequel nosił tytuł... "This Guitar (Can't Keep From Crying)" (nową wersję tej piosenki nagrał zespół Dave'a Stewarta - Platinum Weird w 2005, wykorzystując niedokończone nagranie z samym Harrisonem na wokalu). Innym dowodem na szyderczy stosunek Harrisona do muzycznej przeszłości jest jego epizodyczna rola dziennikarza w filmie wspomnianego Erica Idle'a, "The Rutles - All You Need is Cash" (1978), będącej satyrą na The Beatles. W filmie zagrali m.in. Dan Ayrkoyd, John Belushi a także Mick Jagger i Paul Simon.

Po śmierci Johna Lennona, Harrison nagrał przebój "All Those Years Ago" (1981), poświęcony zmarłemu koledze. Utwór, w nagraniu którego wzięli udział Ringo Starr oraz... Paul McCartney (po raz pierwszy od czasów rozpadu zespołu wystąpił z George'em), znalazł się na albumie "Somewhere in England", zaś na listach przebojów zasłużenie dotarł do 2. miejsca w USA. Jednak kolejny album "Gone Troppo" 1982 przeszedł bez echa, do czego przyczyniła się odmowa artysty przy promocji albumu. Triumfalny powrót na pierwsze miejsca list przebojów zapewnił Harrisonowi album Cloud Nine z 1987, wyprodukowany we współpracy z Jeffem Lynnem. Pochodzący z tej płyty hit "Got My Mind Set On You" zapewnił George'owi jego trzeci solowy numer 1 na liście Billboard. W następnym roku wraz z takimi artystami jak: Bob Dylan, Roy Orbison, Tom Petty i Jeff Lynne uformował supergrupę Traveling Wilburys, z którą nagrał dwie płyty, cieszące się bardzo dużym powodzeniem (pierwsza nagrodzona została Grammy, druga powstała w 1990, już po śmierci Orbisona). Aktywność Harrisona w latach 90. była znikoma. W 1992 wydał album "Live in Japan", będący zapisem bardzo udanej serii koncertów z grudnia 1991, podczas których towarzyszył mu wieloletni przyjaciel - Eric Clapton. Jak się okazało, był to ostatni album Harrisona, który ukazał się za jego życia. W kolejnych latach sporadycznie uczestniczył w sesjach nagraniowych takich wykonawców, jak Ringo Starr, Bill Wyman czy Electric Light Orchestra. W 1998 do kin IMAX w USA trafił film dokumentalny "Everest", w którym wykorzystano kilka piosenek Harrisona (m.in. "Here Comes the Sun", "All Things Must Pass", "Give Me Love (Give Me Peace On Earth)"). W 1997 rozpoczął pracę nad kolejną płytą, której jednak nie zdążył ukończyć przed śmiercią. Album "Brainwashed" ukazał się pośmiertnie w 2002. Pochodzący z tego albumu utwór "Marwa Blues" został w 2004 roku nagrodzony Grammy w kategorii Pop - Best Instrumental Performance. Ostatnią nagraną przez Harrisona piosenką była napisana razem z synem, Dhanim, kompozycja "Horse to the Water", która ukazała się na płycie Joolsa Hollanda "Small World Big Band" w listopadzie 2001. Ciekawostką jest fakt, że - dając wyraz swemu czarnemu poczuciu humoru - artysta scedował prawa autorskie do tej piosenki na rzecz nieistniejącej firmy, nazywającej się... R.I.P. Ltd. ("Niech spoczywa w pokoju").

W sierpniu 1997 zdiagnozowano u Harrisona nowotwór krtani, jednak po zabiegu i serii naświetlań zahamowano dalszy rozwój choroby.

W 1999 Harrison został zaatakowany i raniony w płuco nożem przez niezrównoważonego fana.

W 2001 nastąpiły przerzuty raka najpierw na płuca, następnie do mózgu. Artysta zmarł 29 listopada 2001. Jego prochy zostały wrzucone do rzeki Ganges w mieście Varanasi.

Jennifer Grey – „Dirty Dancing" z Hollywood

Jennifer Grey urodziła się 26 marca 1960 roku. Zasłynęła rolą Frances Housman w kultowym filmie Dirty Dancing. (http://www.filmweb.pl/f11726/Dirty+Dancing,(1987).

Jennifer urodziła się w Nowym Jorku jako córka Joela Grey – aktora teatralnego i filmowego. Jej dziadkiem był znany komik i muzyk, Mickey Katz. W prywatnej szkole na Manhattanie uczyła się tańca i aktorstwa. Zadebiutowała w wieku 19 lat w reklamie napoju gazowanego. Na światowy sukces musiała zaczekać do 1987 roku, kiedy wcieliła się w rolę Baby Hausman w Dirty Dancing. Film odniósł kasowy sukces, a Jennifer stała się rozpoznawalna na całym świecie. Wydawało się, że występ u boku Patricka Swayze zapewni jej nieustającą sławę i kolejne propozycje. Tak się jednak nie stało – Jennifer Grey kojarzona była wyłącznie z rolą Baby i nie otrzymywała nowych propozycji.

Na początku lat 90. Jennifer Grey zaczęła poddawać się różnym operacjom plastycznym. Chciała, aby jej twarz była nadal młoda, co pozwoliłoby jej na triumfalny powrót do Hollywood. Jednak operacje nie pomogły – oferty nie spływały. Niestety, Jennifer wpadła w sidła operacji plastycznych i powoli uzależniła się od nich. Jej obsesja pogłębiała się wraz z mijającymi latami. Dzisiaj w niczym nie przypomina Baby sprzed kilkunastu lat.

Jeniffer związana była z wieloma znanymi gwiazdami, jednak nawet te znajomości nie pomogły jej w wielkim powrocie na ekran. Po Dirty Dancing zagrała kilka mało znaczących ról. Dziś Hollywood nie pamięta o Baby Hausman.

http://

Red Hot Chili Peppers- załamania, narkotyki i odrodzenie..

Wszystko zaczęło się w Fairfax High School, w 1977 roku. To właśnie tam bierze początki najpopularniejsza chyba amerykańska grupa z Los Angeles. Paczka Los Faces, znana na początku z tradycyjnych wygłupów nie była wcale zespołem muzycznym. Anthony, Michael (znany jako Flea) oraz późniejszy gitarzysta Hillel Slovak spędzali czas na wariactwach samochodowych po ulicach Los Angeles. Dopiero w 1979 zaczęła powstawać namiastka Red Hot Chili Peppers, pod nazwą Anthym. Anthony oczywiście pluł w mikrofon na wokalu, Flea zajmował się basówką, niekiedy trąbką, Hillel Slovak przejął gitarę, na której potrafił brzdąkać jak żaden inny narkoman, a Jack Irons walił w bębny jak mu się podobało. Może nie było to zbyt melodyjne, może nie każdy potrafiłby się w tym dosłuchać funku... Rok później chłopaki skończyli szkołę. Podczas gdy Anthony uczył się na Uniwersytecie w Kalifornii (Jack również kształcił się zawzięcie), Hillel i Flea żyli z muzyki. Zafascynowanie jazzem i Jimim Hendrixem było już nałogiem. Po przybyciu do zespołu Chrisa Hutchinsona i Alaina Johannesa zespol zmienil nazwe na What Is This ? Zapomnialam wspomniec, ze chlopaki grali cos w stylu hardrockowym i funkowym, co wzbudzalo zainteresowanie wsrod tamtejszej mlodziezy. W 1985 roku Hilell i Irons opuscili grupe, w poszukiwaniu inspiracji. Drogi przyszłych członków zespołu Red Hot Chili Peppers wiele razy rozbiegały się i krzyżowały w co najmniej dziwny sposób, by któregoś dnia wiosną 1983 roku, w klubie Rhythm Lounge, ponownie skrzyżować się i to z dość niecodziennymi skutkami. W tym wlasnie klubie powstal Red Hot Chili Peppers. Gdy Flea, Anthony, Jack i Hillel zaczeli grac funkowe rytmy (byla to dokladnie piosenka Out in L.A.), publicznosc szalala i dlatego pare dni pozniej zostali poproszeni o wystep w klubie striptizerskim o nazwie Kit Kat. Zaczela sie "skarpetkowa mania". Wkrotce potem zespol przemianowano na nazwe Red Hot Chili Peppers. W listopadzie 1983 roku dostali propozycje podpisania dlugoletniego kontraktu z EMI Records. Stali sie najbardziej znana mloda grupa w Ameryce. W 1984 (rok pozniej) Papryczki nagrali swoj pierwszy album pt. "Red Hot Chili Peppers". Byla to plyta bardzo oszczedna. Pozalowali nawet na teksty w srodku. Jedynie pusta, biala kartka, nie liczac nadruku. Gdy okazało się, że płyty nikt nie chce promować, zespół zmuszony został do samodzielnego przygotowania trasy po Ameryce. Na tournee wyszło na jaw, że Jack Sherman nie pasował do grupy. Był za mało rozrywkowym facetem. Gdy reszta grupy szła na balangę, on zamykał się w pokoju i szedł spać. Gdy Hillel Slovak opuscil What Is This ? Red Hotci zaczeli wychodzic na prosta. Zespolem zajal sie dosc aktywny w branzy muzycznej George Clinton, pod kierunkiem ktorego pozniej nagrano drugi krazek "Freaky Styley". Byl to zdecydowanie funkowy album, ktory zyskal sympatie w USA. Po jego wydaniu w zespole dzily sie dziwne rzeczy, zwiazane przede wszystkim z narkotykami. Chlopaki eksperymentowali z heroina, a w 1986 roku Anthony i Hillel byli juz od niej uzaleznieni. Do zespolu powrocil Jack Irons i Peppersi zagrali wreszcie pierwszy koncert. Z Hillelem bylo juz coraz gorzej. Zdawalo sie, ze nie mogl utrzymac gitary w reku..., nie mowiac juz o koncertach. Kariera Red Hotow przygasala. W narkotykowych okresach nie nagrali ani jednego kawalka, o plytach nie wspominajac. Wreszcie w maju 1988 roku powstal "Uplift Mofo Party Plan". Chlopaki wyjechali w trase po Europie. Po powrocie Red Hot Chili Peppers mieli rozpocząć nagrywanie kolejnej płyty. Studio zarezerwowane było na 28 czerwca 1988 roku. Dzień wcześniej znaleziono Hillela martwego. Trudno jednak stwierdzic kiedy zmarł. Był przecież sam od 25 czerwca. Choć wiadomo, że umarł z przedawkowania heroiny, lekarz nie podał dokładnej przyczyny zgonu. Anthony byl zalamany, podobnie jak pozostala dwojka zespolu. Po jakims czasie Irons trafil do szpitala psychiatrycznego, nie wytrzymal. Nowym gitarzystą został Duane Blackbyrd McKnight, zaś za perkusją zasiadł znany z grupy Dead Kennedys, Darren H. Peligro. Współpraca jednak z tymi muzykami była krótkotrwała. Wkrótce, na przesłuchaniach grupy Thelonious Monster, zdecydowali się, że na gitarze będzie grał ich wielki fan, siedemnastoletni wówczas, John Frusciante. Chad Smith trafił do grupy poprzez przesłuchania, jakie zorganizował Flea i Anthony. Wokol ciaglych sprzeczek udalo im sie nagrac "Mother's Milk" (1989 rok). Plyta zyskala wielka popularnosc. Artysci poznali, co to pieniadze i slawa. Niestety, ale byl to tez czas problemow prywatnych. Flea rozstal sie ze swoja zona, Loesha, Anthony rowniez przezywal klopoty sercowe. 1990 rok. Producentem Papryczek zostaje Rick Rubin wraz z Warner Bros. Chlopaki staja sie grupa , nad ktora naprawde warto popracowac, a wymarzonym do tego facetem byl wlasnie Rick. To on wydal im "Blood Sugar Sex Magic", ktora cieszyla sie taka popularnoscia. 7 maja 1992 roku w Japonii, po czterech latach współpracy, z zespołu odszedł John Frusciante. Przyczyną był ciągły stres i zmęczenie, które nieodzownie wiązało się z tournee. Poczatkowo i Dave Navarro odmowil wspolpracy z grupa, na miejsce Frusciante'go trafil Marshall. Z nim nie dokonali niczego poza koncertami. Wreszcie 15 czerwca 1995 roku na sklepowe półki trafiła One Hot Minute. Producentem znów został Rick Rubin, a za gitare zlapal Dave Navarro. Podczas promowania nowej plyty Red Hotow, zupelnie odlaczony od swiata John Frusciante zaczal brac narkotyki. Jego stan byl krytyczny. Anthony nie wiedzial, co z soba zrobic. Chociaz mieli komplet, cala czworke zespolu, Anti nie chcial stracic przez narkotyki kolejnego przyjaciela. I tak zaczela sie jego walka z narkomania. Anthony twierdzi, że zespół przetrwał trudne czasy dzięki uporowi i cierpliwości Flea oraz Chada. Gdy Kiedis miał problemy z narkotykami, nie mógł się dogadać z Dave'm, czy gdy John odszedł z zespołu, Flea i Chad mieli ciągle ochotę to wszystko ciągnąć. No i znowu zaczęły się poszukiwania nowego wiosłowego. Tym razem nie trzeba było jednak długo czekać. W styczniu 1998 roku, po strasznych dla niego sześciu latach, do zespołu wrócił John Frusciante. Pomysł jego powrotu wysunął Flea. Większość utworów z Californication powstała na próbach w garażu Flea. To co przez ostatnie lata wydawało się być niewykonalne, zrobiono dosłownie w trzy tygodnie. Jak tylko John wrócił do zespołu, praktycznie codziennie grali nawet siedem - osiem godzin na dobę. Po czteroletniej przerwie mieli tyle pomysłów, że Anthony prawie nie nadążał z tekstem i melodiami. Californication nagrali w różnych studiach, m.in. w słynnej Dwójce, części kompleksu Ocean Way Recording, gdzie wcześniej swoje przeboje rejestrowali Frank Sinatra i Brian Wilson z The Beach Boys. John, mówi, że chcieli by ich brzmienie było porównywalne z takimi wykonawcami, jak Tricky, Portishead, New Order czy Depeche Mode. Jednak nie używali żadnej elektroniki. Cały czas grali na normalnych gitarach i normalnej perkusji - sprzęcie, używanym już od pięćdziesięciu lat. Californication trafiala na pierwsze miejsca najlepiej sprzedajacych sie plyt na calym swiecie. Rok 2002. W tym samym skladzie, tj. Kiedis, Frusciante, Flea i Chad Smith nagrali "By The Way". Bylo to zupelnie cos innego. Pojawila sie tez elektronika, o ktora zadbal John. Melodyjne, balladowe kawalki trafialy na krazek, a w lipcu 2002 roku Rick Rubin zadbal o rozpowszechnienie krazka, ale o to juz chyba nie trzeba sie bylo martwic...

Red Hot Chili Peppers przeżyli bardzo wiele. Od śmierci Hillela poprzez narkotykowe problemy, kończąc na powrocie Frusciante'go do zespołu i odrodzeniem się grupy. Warto było czekać. Warto było czekać tyle lat, by usłyszeć ich ponownie w tym samym składzie. Red Hot Chili Peppers to nie dźwięki. To ludzie, dla których muzyka była natchnieniem. A teksty to ich życie, słowa, które kiedyś tam trafiły na CD.

Pete Doherty- poezja i narkotykowy trans...

Pete Doherty urodził się w angielskim miasteczku Hexam. Był bardzo zdolnym dzieckiem, szkołę średnią ukończył ze średnią 5. W wieku 16 lat wygrał konkurs poetycki i wyjechał na wyczieczkę do Rosji. Po skończeniu liceum przeniósł się do Londynu do swojej babci, gdzie rozwijał swoje zainteresowanie poezją. Dostał się na wydział literatury angielskiej na University of London, jednak po pierwszym roku zrezygnował. Wtedy też zamieszkał we własnym mieszkaniu razem z przyjacielem Carlem Baratem, z którym założył w późnych latach 90-tych zespół The Libertines. Szczyt kariery zespołu przypadł na rok 2002, jednakże pogłębiające się problemy narkotykowe lidera powodowały spadek popularności grupy. W tym samym roku Dohery spędził 2 miesiące w więzieniu za włamanie do mieszkania kolegi. W związku z tym Pete udał się na odwyk do świątyni Wat Tham Krabok w Tajladnii, która słynie ze swego programu dla uzależnionych. Niestety kuracja nie dała żadnych efektów i w 2004 roku grupa rozpadła się. Po rozwiązaniu się zespołu Pete próbował współpracy z poetą i razem nagrali jedną piosenkę, która odniosła sukces, lecz nie przyniosła zarobku. W 2005 roku Dohert założył kolejny zespół Babyshambles, którego singiel "Fuck Forever" osiągnął 4 pozycję na Brytyjskiej liście przebojów. W międzyczasie Pete zmagał się z prześladowaniem przez paparazzich związanym z jego związkiem z Kate Moss.